Ik zat in mijn pyjama met mn laptop op de bank. Veilig vanuit mijn zolderkamer volgde ik een masterclass over online zichtbaarheid. Terwijl ik nog aan het herstellen was van een burn-out had mijn hoofd alweer behoefte aan uitdaging. Als ik mijn brein geen ’food for thought’ geef, gaat het rammelen. Hongerig als het is om altijd ergens over te denken, gaat mn hoofd oude shit herkauwen, als ik er niet bewust iets nieuws in stop. En van oude shit herhalen, ben ik nog nooit vrolijker geworden. 

Ik krijg kippenvel van Zarayda’s verhaal over een vrouw die 5 keer zwanger was en maar 1 kindje heeft. Heftig. Het zette me aan het denken. Zelf weet ik niet of ik kinderen zou willen. Ik heb ontzettend veel respect voor mensen die de verantwoordelijkheid voor zo’n klein wezentje, dat volledig afhankelijk van je is, op zich durven nemen. Ik heb al moeite met voor mezelf zorgen. En ik ben inmiddels bijna 30.

Toch heb ik afgelopen jaar weer een paar weken bij mijn ouders gewoond. Als een grote baby hebben ze me laten eten en slapen. Het was eerst moeilijk om die hulp te vragen. Ik schaamde me ervoor dat ik die stap (of zeg maar gerust reuzesprong) terug moest zetten. Dat ik het zelf niet meer kon. Maar het heeft me goed gedaan.

Ik ben er zo dankbaar voor dat ik bij mijn ouders terecht kon. Ze namen me met liefde weer in huis. Gaven me eten, zorgden dat ik op tijd naar bed ging en ook weer een keer opstond. Alleen thuis zou ik hele dagen in bed hebben gelegen. Maar met mijn moeder ging ik zelfs dagelijks even wandelen. Ze zorgden voor een ritme. 

Die veilige omgeving had ik nodig om de lessen te leren die ik te leren had. Ik was te koppig om ze op een zachte manier te leren. Dus kreeg ik een burn-out, waardoor ik er niet meer omheen kon. Zo zie ik het. Mijn burn-out was een harde leerschool, maar de lessen zijn zo waardevol! Dat had ik nooit willen missen.